Reizen is iets prachtigs. Het leert ons, het breidt ons uit, nieuwe mensen komen in ons leven, nieuwe bezienswaardigheden, nieuwe plaatsen. Ik heb al 41 dagen geen huis meer gezien. Gedurende die tijd heb ik het geluk gehad om op enkele van de mooiste plekken ter wereld les te geven en te schilderen en daarvoor ben ik ongelooflijk dankbaar. Ik denk dat het voornamelijk is om te zien hoe andere mensen in verschillende landen hun leven leiden, omgaan met alledaagse problemen, omgaan met werk, kinderen en de manier waarop ze ervoor kiezen om de wereld te bekijken. Met de juiste houding kan iets dat gemakkelijk als een gedoe kan worden gezien, worden uitgelachen en nog aangrijpender worden en uiteindelijk een leukere herinnering. Ik ben tijdens deze reis omringd geweest door mensen die dezelfde kijk op deze omstandigheden lijken te hebben. Genève lijkt een jaar geleden, Londen een paar maanden, Noelle Stewart wordt ouder en hetzelfde geldt voor mijn zoon. Terwijl ik hier op een veranda zit met uitzicht op een prachtig meer met de zon die schijnt in een heel klein dorpje in Zweden, kan ik niet anders dan nadenken over de ups en downs die het leven met zich meebrengt en het vermogen in ons allemaal om te kiezen hoe we ze waarnemen. Perceptie is de sleutel - kans of tegenspoed.

Bekende muziek spelen op de digitale grammafoon, vermengd met het getjilp van de vogels, de wind in de bomen en het kabbelen van water op rotsen. Zou ik dit moment veranderen? Nee. Ik zou een paar toevoegingen kunnen bedenken die het op dit moment aangenamer zouden maken, maar nogmaals, de perceptie van mijn cirkels doet me pauzeren. 6 jaar geleden was ik fulltime architectonisch illustrator en werkte ik dagen achter elkaar in dezelfde pyjama, jonglerend met deadlines en klanten. Vandaag, na veel nadenken en besluiten dat een levensverandering op zijn plaats was, ben ik waar ik ben.

Onderweg, levend uit een koffer, en een tas met schilderspullen. Ik ben zo gelukkig moe. Ik mis mijn vrouw, mijn zoon, mijn honden en mogelijk de kat. Ik mis mijn comfortabele stoel. Ik mis de routine van thuis. Koken, schoonmaken, wachten op Noelle die thuiskomt van haar werk zodat ik haar een nieuw schilderij kan laten zien. Een glaasje bier en een knuffel. Vandaag pak ik die tas met schilderspullen en ga ik doen wat ik graag doe, wetende dat mijn familie dit begrijpt. Daarvoor zal ik dankbaar zijn. Het stelt me in staat om vooruit te gaan en niet alleen dagen van een kalender te tellen voordat ik naar huis terugkeer. Diezelfde troost wens ik jou en in de woorden van een goede vriend. Mijn grenzeloze liefde voor jullie allemaal.

17 juli, 2016 Alabama

Ik sprak gisteren met mijn vader, Muir, die een uitstekende aquarellist is en een redelijk ervaren reiziger die jarenlang 6-8 weken in Italië en Frankrijk heeft doorgebracht. Ik ben 3 dagen thuis. Hij zei dat ik moe klonk. Toen ik probeerde mijn redenering erachter uit te leggen, zei hij: "Zeg niets, ik weet precies hoe je je voelt." We zaten even zwijgend aan de telefoon, het besef drong tot me door dat hij wel weet wat ik voel en misschien wel beter dan ik. Die brandde me op. Eenvoudigweg. Terwijl ik dit hier zit te schrijven met mijn honden snurken om me heen en een kop goede koffie, begrijp ik dit sentiment nog duidelijker. Het is niet dat ik fysiek moe ben, wat ik ben, het is dat mijn geest overbelast is en, hoe ik ook probeer, ik kan dat gevoel niet negeren of laten doorgaan als iets waar ik op tijd overheen zal komen. Ik hoor het gefluister beginnen….

"Klaagt hij dat hij zes weken in Europa mag schilderen en schetsen?"

"Ik zou dat probleem wel willen."

Nee, ik klaag absoluut niet. Mijn doel bij het schrijven van dit is om u enig inzicht te geven in hoe ik werk en de dingen die mij drijven om dat in nieuwe richtingen te duwen. Allereerst, zelfs gezien de locatie, wordt wat ik soms doe door velen beschouwd als iets dat lijkt op een vakantie uit de realiteit, terwijl het precies het tegenovergestelde is. Een stad in trekken met je plein air kit of schetsboek en rugzak is een fantastische les in het observeren en vastleggen van je realiteit. Ik doe zelden extra werk aan schetsen die later op de dag ter plaatse zijn begonnen als ik door het weer wegloop. Schotland is er trouwens best goed in om je dat aan te doen. Ik heb liever het begin van een schets om studiowerk van te maken en fotografische referenties dan te vergeten wanneer de regen te veel werd en hoe ik snel moest inpakken om mezelf en mijn uitrusting uit het weer te krijgen. Dit zijn de lessen die ik met me meedraag. Ze zijn hoe ik me de dag kan herinneren, het idee waarop de schets is gebouwd en wat ik uit de botten van de schets kan halen om in de studio te gebruiken.

Ik geloof dat je ervan moet houden. Die doorbraken en het werk ter plaatse zijn zelden eenvoudig. Er is discipline en vastberadenheid voor nodig om alleen op pad te gaan en door te gaan als je voeten nat zijn en Schotland een deel van zijn beroemde weer uitdeelt. Leven uit een koffer klinkt geweldig, maar probeer voor de zoveelste keer je ondergoed in een gootsteen te wassen. Het is ook een onderdeel van hoe ik lesgeven en plein air benader. Als het weer op zijn kop staat, kun je niet met je vuist naar de lucht schudden in een nagebootste Basil Fawlty-imitatie. Ik verzamel mijn studenten en we gaan. Er is ook een ongezond aspect aan verwachtingen bij het schilderen in de grote wijde open lucht. Het gaat zelden zoals gepland en daar moet je je bewust van zijn. De meeste schilderijen die ter plaatse worden gemaakt, zijn geen meesterwerken, laat staan buitengewoon goed. Natuurlijk, hoe meer je het doet, hoe beter je wordt zoals bij elke andere discipline. Ik ben buiten aan het schetsen sinds ik op de architectuurschool zat. Ik heb mooi werk gedaan en enkele stukken die ik liever verbrand dan in het openbaar te tonen. Dat is het mooie van het schetsboek. Je mag kiezen wat je laat zien. Een schetsboek is je toevluchtsoord, verkenning en observatie. Het is aan jou om te delen of niet. Hetzelfde geldt voor het werk dat je op een ezel doet. Natuurlijk, het is een trofee-opname, jij staat op een klif met uitzicht op een prachtige scène met een penseel in de hand en een beslist serieuze uitdrukking op je gezicht. Het is erg aantrekkelijk, maar voor het grootste deel onwaar. De realiteit is dat je benen verbranden door de zon, je steeds stenen moet vinden om je ezel te verzwaren om hem te laten vliegen als een vlieger van die klif, de muggen gaan voor je vitale functies, en die wolken komen veel dichterbij en dreigender .

Het werk staat hier centraal, net als je houding. Vind de goede dingen en omarm de slechte. Dit is hoe je begint met de zeer belangrijke lessen van zelfkritiek. In mijn workshops stel ik voor dat de studenten opschrijven waar ze het gevoel hebben dat ze op een bepaald schilderij van de baan zijn geraakt en dan een plan schrijven om het bij een volgende poging te repareren. Door te schrijven over wat je met een schilderij gaat doen, samen met wat voorlopige schetsen, beginnen de rechter- en linkerhersenhelft samen te smelten. Je kunt kritisch zijn, maar als je eenmaal de geschreven pagina verlaat voor de geschilderde, blijven die eerste ideeën je bij. Ik vraag dat ze hetzelfde schrijven nog een keer doen als het schilderij klaar is en kijken waar ze zijn afgedwaald van het oorspronkelijke idee. Een schilderij heeft een eigen wil en op een bepaald moment tijdens het proces wordt wat op je papier staat belangrijker dan het onderwerp dat je bekijkt. Besteed aandacht aan dat moment dat het allemaal belangrijk en vluchtig is. Het vinden van die goede plek is moeilijk, maar nogmaals, hoe meer je buiten schildert, hoe meer je merkt dat je er dichterbij komt. Doe het rustig aan en laat deze dingen op tijd gebeuren. Ik denk dat het constante spervuur van begaafde artiesten die hun prestaties ter plaatse laten zien, de student doen geloven dat ze hetzelfde zouden moeten doen of op zijn minst dichterbij moeten komen dan ze zijn. Voor elke goede doe ik er minstens drie slechte. Sommigen van jullie zijn het er misschien niet mee eens, maar zo denk ik erover. Het punt is dat ik me niet door hen laat laten zakken. Ik weet dat ik een kans heb op de volgende en ga verder. Ik ben ook zelden de beste beoordelaar van mijn eigen werk, vooral niet als ik het net heb voltooid of denk te hebben.